كه تنها آن گاه عُیون» و قانون» را
با اعتقاد» به یاد» می آورند،
که با هم درمی آویزند» و می ستیزند»!
در نگاه آنان ،قانون خیزی برای کمین» است،نه دستاویزی برای تمکین»!
قانون تا آن جا شنُفته» و پذیرُفته» می شود،
که تنها سودِ من» را تامین کند،نه سودای دُشمن» را .
قانون در نگاه اینان،زار» است و ابزار».
جامعه آن گاه می تواند از عادت» بگذرد و به سعادت» برسد،
که برترین عیار» و بهترین معیار»،
برای همه فرادستان» و فرودستان»،
نه آمونِ مقدّس»،که قانونِ دادرس» باشد.
درباره این سایت